Lieve allemaal,
Onze lieve Robert is afgelopen zaterdagochtend overleden. De laatste dagen was hij wat benauwd, maar dat leek goed onder controle omdat hij daar een medicijn voor kreeg. Robert was erg bang om te stikken in zijn slaap. Alle artsen en verpleegkundigen hadden aangegeven dat het zeer onwaarschijnlijk zou zijn dat dat zou gaan gebeuren.
De vrijdag liep eigenlijk net al elke andere vrijdag. De thuiszorg kwam om 16.00 uur en ik ging de kinderen halen op de crèche. Die waren hondsmoe, dus met Robert had ik afgesproken dat ik ze vroeg naar bed zou doen. Voor het slapen gaan, hadden ze hun schoen nog bij papa gezet. Arthur had Ro een “high-five” en een "boks" gegeven en Isabelle had hem een kusje gegeven voor het slapen gaan. Na het naar bed doen van de kinderen hadden Robert en ook nog best een gezellige avond. We hebben lekker tv liggen kijken en een beetje zitten keuvelen en knuffelen.
Rond de klok van 20.00 uur werd Robert weer wat benauwd en heb ik de medicijnen toegediend. Daar knapte hij wel van op. Rond de klok van 21.00 uur kwam onze favoriete verpleegkundige Anna en hij vroeg toen of hij voor de nacht dat medicijn voor alle zekerheid mocht. Anna ging overleggen met de huisarts en de huisarts gaf aan dat dat wel mocht. Anna gaf aan dat zij het, naar haar gevoel, wel prettig zou vinden als er die nacht iemand zou komen. Ik vond dat zelf eigenlijk niet zo nodig (we zijn eigenlijk de hele periode gewoon als gezin met zijn viertjes thuisgeweest), omdat ik ’s middags de huisarts nog gepolst had of zij dat noodzakelijk vond. De huisarts gaf namelijk aan dat ik er rekening mee moest houden dat na het weekend er gewaakt zou moeten worden. Daar had ik al enigszins op geanticipeerd en had familie en vrienden al gepolst of zij hiertoe bereid zouden zijn. Dat was het geval. Toch maar naar Anna geluisterd en mijn vader gevraagd of hij wilde komen slapen. Dat wilde hij. De ouders van Robert, instinctief, gebeld om aan te geven dat Robert onrustig was geweest , wat benauwd was geweest, maar dat hij nu rustig en dat er volgens huisarts geen reden was om op stel en sprong hier heen te komen. Rond de klok van half twaalf was Pa Reedijk bij ons. Robert lag lekker rustig en mijn vader sprak nog met hem. Robert vroeg waar mijn moeder was en mijn vader gaf aan dat die thuis was en dat hij bleef slapen. We zijn gaan slapen. Natuurlijk wat lichter als je gewend bent in het dagelijkse, gewone leven. Om 03.30 was ik toevallig gelijk met mijn vader wakker om naar de wc te gaan en hebben we nog even bij Robert gekeken. Die lag lekker te slapen. Arthur werd om 06.15 uur wakker en ik gaf hem een flesje. Robert was toen wakker en gaf aan dat hij zich benauwd voelde, dus ik gaf hem het medicijn. Toen maar weer lekker blijven liggen. Later toen ik in bed lag vroeg ik aan hem of hij nog benauwd was en hij antwoordde “Nee, ik ben niet benauwd meer”. Achteraf is dat het laatste wat hij nog gezegd heeft. Rond de klok van half acht werd Isabelle wakker, die ging nog even bij opa in bed liggen. Tegen achten kwam de thuiszorg altijd, dus rond die tijd gingen we naar beneden. Die had hem de medicijnen gegeven, gaf aan dat hij niet echt reageerde bij het toedienen van de medicijnen en dat het best zou kunnen dat hij zo diep sliep door alle medicijnen die hij had gekregen. Ook gaf ze aan dat hij wel wit zag en een lage polsslag had. Omdat de huisartsen ’s middags elders in het land waren om sinterklaas te vieren, dacht ik dat het goed was hen (via de huisartsenpost) al te bellen. Ik wilde met hen overleggen hoe de dag verder in te gaan en wilde dat niet halverwege de dag doen en dan een waarnemend arts voor mijn neus krijgen. In de tussentijd ben ik gaan douchen. Voor het douchen bij Robert gekeken en die lag nog lekker te slapen met een rustige, gelijkmatige ademhaling. Na het douchen kwam Isabelle even bij mij in de badkamer rommelen. Daarna gingen we naar Robert toe en ik vond dat hij er zo stil bij lag. Ik riep mijn vader en die constateerde aan zijn halsslagader in zijn nek en de ademhaling die er niet meer was, dat onze lieve Robert was overleden. Mijn schoonouders heb ik direct gebeld om het verdrietige nieuws te vertellen. Ook de huisartsenpost gebeld dat de huisarts onmiddellijk moest komen. Al bellende stond de huisarts voor de deur. Toen is het allemaal enigszins aan me voorbijgegaan. De kinderen zijn naar onze buren gegaan. Mijn schoonouders, moeder, Helma en Arnout kwamen hier om met zijn allen het verdriet te delen. Daarna begrafenisonderneming ingeschakeld. Rond het middaguur waren de heren van de opbaring er. Robert had de wens dat ik samen met zijn moeder de laatste zorg zou doen. Gerda, mijn schoonmoeder, heeft het meeste gedaan. Ik vond het te moeilijk. Ik ben haar dankbaar dat zij dat heeft willen doen.
Robert is heel vredig ingeslapen in de foetushouding. Hij is gewoon weggegleden en gelukkig niet gestikt of zo. We vinden het fijn dat het zo is gegaan en dat hem verder lijden bespaard is gebleven. Onze lieve Robert heeft al genoeg geleden. We hopen dat Robert nu zijn rust kan vinden.
Robert is thuis en ligt in de woonkamer. We kunnen hem over zijn hoofd strelen, kussen en tegen hem praten wanneer we willen. Dat is erg fijn. De afgelopen dagen hebben voornamelijk in het teken gestaan van het organiseren van de begrafenis. Robert wordt donderdag om 12.00 uur op Oud Wulven in Houten begraven en woensdagavond van 19.30 tot 20.30 uur is het condoleren bij ons thuis. Later op de dag zal ik de nadere informatie op de site toevoegen.
Heel veel lieve groeten van Janine
