Vorige week was het bordje voor op het graf klaar. Op het
bordje staat Robert’s naam en Ro’s geboorte- en sterfdatum. Het is een erg mooi
bordje van natuursteen geworden. Ik ben er blij mee dat hij nu niet meer
anoniem op de begraafplaats ligt. Ik ga graag naar het graf en ga meerdere keren per week naar Robert toe. Zo nu en dan ga ik
met de kinderen naar het graf van hun Papa. Isabelle heeft vorige week een paarse
hawai-slinger bij Papa neergelegd. Arthur harkt, op zijn manier, het graf van
Papa aan. Het was heel aandoenlijk; vorige week zeiden ze bij het afscheid van
Papa: “Dag lieve Papa, tot de volgende keer”. Dan krijg je wel een brok
in je keel. Met de kinderen gaat het wel goed. Ze worden weer wat rustiger. Ook
voor hen is het een lastige tijd (geweest). In de periode van Robert’s ziekbed zijn
ze veel naar de Opa’s en Oma’s geweest. Dat is heel fijn, maar ook verwarrend
voor hen. Veel mensen vragen of ze er last van hebben dat Papa is overleden. Ik kan daar eigenlijk geen zinnig antwoord op geven. Arthur vraagt als hij verdrietig is of zijn zin niet krijgt wel eens naar zijn papa. Isabelle praat wel eens over Papa, vraagt waar hij is, maar gaat daarna weer verder met spelen. Robert had toen hij boven op bed lag, een belletje waarop hij sloeg als hij iets nodig had. Dat belletje is me wel dierbaar. Onlangs speelde Isabelle met het belletje, keek ze naar boven, sloeg er op en zei: "Papa, kom je nou van de wolken af?". Dat vind ik wel rot. De tijd zal leren wat voor impact het heeft dat hun Papa er niet meer is. Ze hebben een SUPERPAPA, alleen hij is er nu fysiek niet meer. In onze herinneringen en in ons hart zal hij altijd aanwezig zijn.
Voor nu weer even genoeg.
Tot later, Janine