Een jaar geleden.....

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat Robert overleed. Het was een vreemde dag met zo nu en dan verdrietige momenten die gedeeld zijn met vrienden en familie die langs kwamen.

Dertig dagen lang is er op het blog van Robert een bericht geplaatst wat mij en anderen doet denken aan wie Robert was, wat hij voor ons heeft betekend en hoe fijn wij het met Robert hadden. Mooie herinneringen, foto’s, muziek en anekdotes, gedeeld door ook zijn vrienden en (schoonfamilie), hebben mij nog eens doen beseffen hoe bijzonder hij voor mij en anderen was. Ook was het mooi terug te gaan in de tijd dat Robert nog niet zo ziek was en me te beseffen hoe veel leuke dingen we met elkaar hebben mogen doen en hoe we van Robert hebben genoten. De berichten hierover zijn een mooie herinnering voor onze kinderen. 

Lieve Robert we hebben met en van je genoten en missen je heel erg.

Heel lieve groeten,


Janine, Isabelle en Arthur

NB: op een later moment voeg ik nog een soort van collage toe van mooie foto’s van Robert (met anderen)

Handafdruk

Op 1 oktober 2011 heeft Robert een feestje gegeven omdat hij 40 was geworden. Het was, zoals al eerder op het blog geschreven, een bijzondere avond. Op deze avond hebben mijn tantes Ans en Anita en ooms Ben en Jan alle gasten met verf een handafdruk laten plaatsen op een canvas. Leuk, vond ik toen, meer niet…... Toen duidelijk werd dat het niet goed zou komen met Robert wilde ik heel graag dat hij met goud zijn handafdruk op het schilderij zou zetten, maar het kwam er maar niet van. De avond voor zijn overlijden ben ik naar boven gegaan om dit te laten doen. Robert wilde dat toen niet en zei “morgen”. Helaas is Robert die ochtend daarna overleden.

Eerder had ik er met Helma, Ro's zus, over gesproken dat ik graag Robert zijn handafdruk nog wilde toevoegen aan het schilderij. Helma vroeg mij op de ochtend van het overlijden van Robert of we dat nog hadden gedaan. Dat was dus niet het geval. We besloten toch nog een handafdruk van Robert op het canvas te plaatsen. Helma, mijn vader en ik gingen met zijn drieen naar boven om dat te doen. Ik twijfelde en om het voor mij “gemakkelijker” te maken, zei Helma “maar ja, hij heeft toch zelf gezegd dat hij het vandaag zou doen?”. “Ja, dat is ook zo” zei ik en toen zijn we aan de gang gegaan. Achteraf een heel bijzonder moment voor ons drietjes.

Ik ben zo ontzettend blij dat we Robert zijn handdruk ook nu op het schilderij hebben. Robert zijn handafdruk staat over die van zijn kinderen. Hij beschermt zijn kinderen en is en blijft hun papa ook al is hij niet meer bij hen. Het schilderij is nu compleet.  Het is een dierbaar item voor ons en het heeft een prominente plek in de woonkamer. Zoals Robert ook in onze harten een belangrijke plaats inneemt.

Lieve groeten, Janine

Onze schoonzoon Robert

Het is 2005 en onze dochter komt vertellen dat ze een nieuwe vriend heeft. Ze vertelt dat het nog maar heel kort is, maar ze straalt er zo bij, dat ook wij heel erg blij voor haar zijn. Als vader denk je dan, heel stoer, “hij moet wel heel goed zijn voor mijn dochter”. Nou dat blijkt wel goed te zitten. Er is wel een wolkje aan de hemel want Robert, zo heet hij, moet naar het ziekenhuis. Dat is dan weer schrikken, maar alles lijkt na verloop van tijd op z'n pootjes terecht te komen. Robert komt veel in Langbroek en we kunnen het goed met elkaar vinden. Pa kan het goed vinden met zijn schoonzoon, want ” ja als mannen onder elkaar” wil je alleen maar de beste man voor jouw unieke dochter. Schoonmoeder Jannie vindt het vooral leuk dat Robert zo lekker en ook zo vaak uitgebreid in Langbroek staat te koken. Zo rond 2007/2008 komen Janine en Robert inwonen bij ons in Langbroek, omdat ze allebei hun huizen hebben verkocht en bij ons wachten tot hun nieuwe huis in Houten klaar is. Dat is voor ons allemaal een heel bijzondere tijd ook al omdat in die tijd een nieuwe wereldburger (Isabelle) zich aandient. Ook na hun verhuizing naar Houten zijn Janine en Robert regelmatig in Langbroek te vinden, voor de Schapenmarkt en dan een beetje aangeschoten worden,  paling eten met Jannie, vaak rond de BBQ keuvelen, verjaardagen vieren, bij Oma Reedijk met de hele familie socializen  of zomaar even binnen vallen.  Zo rond 2009/2010 verwachten ze hun 2^e kindje, die Arthur gaat heten. In die tijd gaat het niet goed met de gezondheid van Robert, maar hij geeft geen krimp. Als je hem aan de telefoon hebt zegt hij steevast “alles goed met je, met mij wel hoor “ Hij blijft de optimistische Robert voor een ieder die rondom hem staat. Van de kinderen geniet hij volop. Samen met zijn dochter vaart hij in het bootje van opa en gaat hij met Arthur achter in de tuin van opa en oma met een stok staan “vissen”.

Inmiddels zijn de trouwplannen heel concreet geworden. Natuurlijk hoort er volgens de traditie,  juist ook van Robert, een vrijgezellendag bij. Met al zijn vrienden hebben we een geweldige mannendag gehad, waarbij Robert onder meer letterlijk “de boot is in gegaan”. In 2011 hebben we een heel fijne bruiloft met hen gehad op Vlieland, gevolgd door een feest in Over-Langbroek. In september 2011 ben ik met Robert op een zeer stormachtige avond naar Groningen gereden om muziekcomponenten te halen. Dat is voor ons beiden, vooral achteraf, een heel  gedenkwaardige gebeurtenis geweest. Robert was heel verguld met de muziekspullen, immers hij is een echte muziekfreak, die alles wist van muziek, teksten en artiesten. Een heel bijzondere dag is ook geweest dat hij op zijn ziekbed nog zijn master-diploma heeft ontvangen. Immers zijn studie heeft hij grotendeels tijdens zijn ziekte doorlopen. Een prestatie van groot formaat, wat zijn kinderen later zeker zullen beamen. Helaas, op 3 december 2011 is Robert in zijn vertrouwde omgeving bij Janine en zijn kinderen overleden. De dagen daarna en ook zijn begrafenis zijn een memorabele gebeurtenis geworden, ook al omdat dit geheel in de stijl van Robert is geweest en geregisseerd door hem zelf. Wij zijn blij met onze schoonzoon Robert en vooral ook omdat hij onze dochter Janine gelukkig heeft gemaakt en haar en ook ons 2 prachtige kleinkinderen heeft gegeven.

Arie en Jannie Reedijk