Toch maar weer mooi te pakken.....

..... die mooie lentedag gisteren! Gisteren was het een lekkere zonnige dag. De kinderen hebben lekker buiten gespeeld in het zonnetje. Heerlijk. De laatste paar weken zijn we sowieso wat meer buiten te vinden. Dan voel je je al een stukje beter. De geur van de lente doet maken dat je je een stuk beter voelt.

Hoe gaat het met ons? Met de kinderen gaat het naar omstandigheden goed. Arthur is twee, zegt nee én doet nee. Het is een eigenwijs mannetje met een sterke wil. Ik kan en wil hem bijvoorbeeld niet altijd tillen, maar meneer blijft gerust staan als je wil dat hij zelf loopt. Je moet aardig wat geduld hebben om dan consequent te blijven. Pas geleden ook in de supermarkt meegemaakt dat hij zijn zin niet kreeg en midden op de vloer begon te krijsen. Pfff… lastig om dan rustig te blijven. Je voelt je, ook al weet je dat het helemaal niet nodig is, toch opgelaten. Maar goed, beter een eigen willetje als een suf kereltje, denk ik dan maar zo. Alhoewel het soms wel erg vermoeiend is. Met Isabelle gaat het ook goed. Ze groeit al richting kleuter en mag na de zomer naar de kleuterschool. Daar is ze al erg aan toe. Sinds vorige week gaat ze op zaterdag naar de gym. Dat vindt ze helemaal geweldig en voor mij  is het fijn omdat ik dan even exclusieve aandacht voor Arthur heb en samen met hem wat boodschapjes kan doen. Ook al is het soms best pittig; twee kindjes van 2 en 3 in je eentje opvoeden, ik geniet er enorm van en zou ze voor geen goud willen missen. Met mij gaat het eigenlijk wel redelijk. Ik bouw heel langzaam op. Mijn weerstand (zowel fysiek als mentaal) staat eigenlijk op het nulpunt. Er hoeft maar een griepje of verkoudheid langs te komen vliegen of ik heb het wel te pakken. Ook mentaal hoeft er maar weinig te gebeuren of ik kan erg emotioneel worden. Ik besef me wel dat het fijn is dat mijn werkgever me de tijd en rust geeft om te herstellen en besef daarnaast ook dat ik de afgelopen jaren toch wel roofbouw op mezelf gepleegd heb na twee zwangerschappen en alle zorgen en verdriet rondom Robert.  Het heeft tijd nodig, zegt men en daar vertrouw ik dan maar op.

Morgen gaan Isabelle en ik met Claudia en haar dochter Rani naar het concert van K3 in Ahoy. Isabelle verheugt zich er erg op en is in haar sas met haar nieuwe K3 regenboogjurkje. Arthur gaat logeren bij Tante Ans en Ome Ben. De dagen daarna logeren wij met zijn allen bij mijn moeder. Mijn vader is op skivakantie met collega’s en ik heb wat afspraken staan dus is het mooi te combineren om bij mijn moeder te zijn. Zij heeft wat gezelligheid om zich heen en ik heb directe oppas. Het regelen van oppas als ik even weg moet is soms een heel georganiseer. Maar tot nu toe lukt het goed door de hulp van ouders, buren, tantes en ooms.

Enkele weken geleden heb ik de dankkaarten verstuurd. Ik had dat ook graag willen plaatsen op dit blog, maar het document staat op mijn laptop en die is sinds enige tijd stuk. Als de laptop weer gemaakt is, zal ik de dankkaart ook hier plaatsen. Ik wil namelijk ook iedereen bedanken die ons via dit medium medeleven heeft betuigd.

Tot later,

Janine x