Op en af....

Ik krijg veel berichtjes met vragen hoe het nou gaat met mij en de kinderen. Het is saai misschien, maar het gaat redelijk. Het gaat op en af. Er zijn dagen dat het goed gaat en ik me wel redelijk voel. Andere dagen is het echt pet. Ook al heb ik de laatste paar maanden, voor het overlijden, door de vele ziekenhuisbezoeken Robert al veel moeten missen, het is toch een zwaar gelag. Het valt me ook wel tegen, eerlijk gezegd. Van tevoren kun je je niet voorstellen hoe het voelt om iemand te missen. Ik merk in mijn omgeving dat het gemis ook bij anderen op veel verschillende momenten naar voren komt. Het is wel “fijn” te merken dat Robert door anderen ook gemist wordt, maar het is ook lastig om bij anderen daar het verdriet om te zien. Met familie (en ook anderen) kan ik het verdriet om Robert goed delen en kunnen we goed praten over het feit dat Robert niet meer bij ons is. Er worden aardig wat traantjes weggepinkt en de Kleenex heeft een goede klant aan ons, ha, ha…… Het heeft, hoe cliché ook, allemaal tijd nodig. Terugkijkend, merk ik dat ik, samen met Robert en familie, twee jaar heb lopen buffelen/vechten tegen de ziekte. Nu komt alle emotie eruit en moet ik zorgen dat ons leven weer op orde komt. Het komt goed. Geduld is een schone zaak zullen we maar zeggen.

Vorige week was het bordje voor op het graf klaar. Op het bordje staat Robert’s naam en Ro’s geboorte- en sterfdatum. Het is een erg mooi bordje van natuursteen geworden. Ik ben er blij mee dat hij nu niet meer anoniem op de begraafplaats ligt. Ik ga graag naar het graf en ga meerdere keren per week naar Robert toe. Zo nu en dan ga ik met de kinderen naar het graf van hun Papa. Isabelle heeft vorige week een paarse hawai-slinger bij Papa neergelegd. Arthur harkt, op zijn manier, het graf van Papa aan. Het was heel aandoenlijk; vorige week zeiden ze bij het afscheid van Papa: “Dag lieve Papa, tot de volgende keer”. Dan krijg je wel een brok in je keel. Met de kinderen gaat het wel goed. Ze worden weer wat rustiger. Ook voor hen is het een lastige tijd (geweest). In de periode van Robert’s ziekbed zijn ze veel naar de Opa’s en Oma’s geweest. Dat is heel fijn, maar ook verwarrend voor hen.  Veel mensen vragen of ze er last van hebben dat Papa is overleden. Ik kan daar eigenlijk geen zinnig antwoord op geven. Arthur vraagt als hij verdrietig is of zijn zin niet krijgt wel eens naar zijn papa. Isabelle praat wel eens over Papa, vraagt waar hij is, maar gaat daarna weer verder met spelen. Robert had toen hij boven op bed lag, een belletje waarop hij sloeg als hij iets nodig had. Dat belletje is me wel dierbaar. Onlangs speelde Isabelle met het belletje, keek ze naar boven, sloeg er op en zei: "Papa, kom je nou van de wolken af?". Dat vind ik wel rot. De tijd zal leren wat voor impact het heeft dat hun Papa er niet meer is. Ze hebben een SUPERPAPA, alleen hij is er nu fysiek niet meer. In onze herinneringen en in ons hart zal hij altijd aanwezig zijn.

Voor nu weer even genoeg.

Tot later, Janine