In je handjes klappen...

Een tijdje geleden las ik een blog van een lotgenoot (hij neemt het me vast niet in dank dat ik hem zo benoem J) en hij gaf aan dat het leven eigenlijk niks aan was zonder zijn partner. Dat is me bijgebleven en zo voelt het helaas ook.  Ik mis Robert elke dag en schiet vol bij de simpelste dingen. Als ik een knoflookje aan het snijden ben met de messen van Robert, waar hij zo zuinig op was, gaan mijn herinneringen terug naar de tijd dat ik met hem in Duivenkamp woonde. Ik heb samen met Robert zo genoten van de relaxte zondagen dat hij lekker voor ons kookte en zijn messen daarbij gebruikte. Helaas is dat niet meer. Nu even geen geklaag meer, ik zal dit keer eens proberen er weer eens een positief stukje van te maken.

Er zijn ook positieve leuke dingen in mijn leven. Ik mag in mijn handjes klappen met (in willekeurige volgorde):

-          mijn ouders en schoonouders die altijd voor ons klaarstaan;

-          mijn broertje die langskomt om met de kindjes te spelen en mij te helpen; 

-          mijn schoonzusje Helma die op dinsdag op de kinderen past zodat ik naar de yoga kan;

-          de vele lieve vrienden en vriendinnen, tantes en ooms die bellen voor een kletspraatje, leuke uitjes en op de kinderen passen;  

-          mijn werkgever, de JBN, en de collega's die me de tijd en rust gunnen om het rouwproces goed te doorlopen;

-          Marcel van de Kerkhof, die foto’s tijdens de begrafenis heeft gemaakt en er een mooi boek van heeft gemaakt;

-          de buurvrouw die zo nu en dan een bakkie eten komt brengen;

-          de buurman die elke week de kliko aan de weg zet en me helpt bij hand en spandiensten;

-          de buurvrouw die belt of ik zin heb in een glaasje wijn of een bakkie koffie;

-          de buurvrouw die met een grote tas kleding voor Isabelle voor de deur staat;

-          de lieve dames van de thuiszorg die onlangs langs kwamen met een mooie bos bloemen;

-          de buurmannen die het riet voor me weggehaald hebben;

-          de lieve “juffen en meesters” van de crèche;

-          iedereen die lieve reacties stuurt op mijn blogs;

-          tenslotte iedereen die voor me klaar staat en die ik vergeten ben;

-          etc. etc.

Ik koester het dat zij er voor mij zijn en ben heel erg blij mee. Ik heb ze heel hard nodig en dank iedereen voor alle hulp en het luisterend oor dat zij mij bieden. Ik ben blij dat jullie er voor me zijn. Robert zou er ook blij mij zijn geweest.  Dank jullie wel!

Nog even iets anders; het is natuurlijk een mooie ijsperiode. We genieten daar met volle teugen van. Ook het water naast ons huis is mooi bevroren en vanaf de bank kunnen we zo direct het ijs op. Ideaal! Isabelle vindt het schaatsen erg leuk. Arthur vindt het wat minder, maar hij is ook nog zo klein.  Jammer dat de vorst niet nog eventjes aanhoudt en we niet nog eens extra kunnen genieten van een Elfstedentocht. Ik had het prachtig gevonden, maar het mag niet zo zijn. In bijlage een drietal foto's van de kinderen die genieten genieten van het ijs.

Heel veel lieve groeten,

Janine